συνέντευξη στο www.aeginalight.gr
Είναι από τους ανθρώπους που πραγματικά παλεύουν για τον αθλητισμό στο νησί, με συνέπεια και όραμα. Τα παιδιά τον υπεραγαπάνε, οι αρμόδιοι τον αναγνωρίζουνε, κι όλος ο κόσμος ξέρει πως ο Στάθης Νικολούζος έβαλε αναμφίβολα το χεράκι του στον πρόσφατο θρίαμβο των Παγκορασίδων μας στο final 4 του βόλεϊ. Τον ψάξαμε για μια κουβέντα επί της ουσίας.
Β. Τ.: Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τον αθλητισμό στην Αίγινα, από ποιες θέσεις και τι αποτιμάς ότι έχεις προσφέρει ως τώρα;
Στάθης Νικολούζος: Η σχέση μου με την Αίγινα ξεκινάει από πολύ παλιά αφού ο παππούς μου είχε επιλέξει να φτιάξει στην Αίγινα εξοχική κατοικία από την δεκαετία του '50 και την δεκαετία του '80 ήρθε να μείνει μόνιμα. Εγώ επισκεπτόμουν το νησί από μικρό παιδί αλλά το 2010 ήρθα για μόνιμη εγκατάσταση. Σχεδόν αμέσως διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε κανένα ομαδικό άθλημα για τα κορίτσια και άρχισε να με ΄΄τρώει΄΄ πώς να στηθεί μια ομάδα.
Θεώρησα ότι ένα μεγάλο αθλητικό event θα προκαλούσε το ενδιαφέρον των παιδιών στο βόλεϊ αλλά λόγω έλλειψης αθλητικών εγκαταστάσεων στράφηκα στο μπιτς βόλεϊ.
Κάπως έτσι, και αφού προσπάθησα αρκετά να πείσω τους εδώ ότι μπορεί η Αίγινα να διοργανώσει ένα μεγάλο τουρνουά, πραγματοποιήθηκε το Ιούνιο του 2011 το 1ο Masters Beach Volley, ενώ ύστερα από μερικούς μήνες δημιουργήθηκε η ομάδα από τα παιδιά που είχαν την πρώτη τους επαφή με το άθλημα παρακολουθώντας τους αγώνες στον ΝΟΑ.
Ανελλιπώς από τότε ασχολούμαι με την ομάδα του βόλεϊ ενώ διατέλεσα κι ένα χρόνο στο διοικητικό συμβούλιο του ΔΑΟΑ.
Σε αυτή την πορεία πολλά ήταν τα εμπόδια που έπρεπε να αντιμετωπιστούν με κύριο την έλλειψη της αθλητικής παιδείας, δεν ήταν λίγες φορές που άκουσα να λένε ότι τα κορίτσια πρέπει να κάνουν μπαλέτο και όχι να αγωνίζονται σε ένα ομαδικό άθλημα.
Το δεύτερο ήταν η έλλειψη αθλητικών εγκαταστάσεων αλλά και η έλλειψη εξειδικευμένων προπονητών.
Στην Αίγινα υπήρχε η λογική ότι αν έχεις παίξει ένα άθλημα μπορείς και να κάνεις τον προπονητή, ενώ η δική μου φιλοσοφία απορρέει από την λαϊκή παροιμία ‘’με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις’’ … Αφού λύσαμε εν μέρει το γηπεδικό με την αίθουσα στο ΕΠΑΛ, (και εδώ αξίζει να σταθώ ότι το τάραφλεξ που βάλαμε στο δάπεδο το είχε πεταμένο σε μια αποθήκη ο Ολυμπιακός. Όταν τους το ζήτησα σίγουρα δεν περίμεναν ότι μετά από λίγα χρόνια θα τους κερδίζαμε στις παγκορασίδες), το επόμενο που έγινε ήταν να φέρουμε ένα μεγάλο δάσκαλο στο άθλημα του volley τον Κυριάκο Καμπερίδη (η μοίρα τον έφερε προπονητή του Ολυμπιακού στον τελικό που κερδίσαμε), με πλούσιο βιογραφικό και ατελείωτη όρεξη για δουλειά… Έμενε στο γήπεδο ως αργά και πολλές φορές δούλευε ακόμα και με ένα παιδί. Θεωρώ ότι έβαλε τις καλύτερες βάσεις για αυτό που ακολούθησε.
Αλλά και στην συνέχεια, τα παιδιά της Αίγινας προπόνησαν οι κορυφαίοι Έλληνες προπονητές, καθώς και ο Σέρβος (ομοσπονδιακός) Ζόραν Κόβαζιτς.
Μακάρι οι εποχές να ήταν διαφορετικές και να μπορούσαμε να προσφέρουμε στα παιδιά ακόμα καλύτερες συνθήκες αλλά το σίγουρο είναι ότι τηρούμε το στόχο που είχαμε βάλει στην αρχή… ΄΄ να έχουν τα παιδιά της Αίγινας που θα ασχοληθούν με το βόλεϊ τις ίδιες αν όχι καλύτερες ευκαιρίες με τα παιδιά της Αθήνας΄΄.
Για ένα, όμως, είμαι περήφανος… τα ΄΄παιδιά μου΄΄ ονειρεύονται για το τι μπορούν να πετύχουν και είμαι σίγουρος ότι τα όνειρα τους (που κάποιοι μπορεί να θεωρούν ότι είναι ανέφικτα) θα τα πετύχουν και θα πετάξουν σε αυτά!
Β. Τ.: Πόσα παιδιά αθλούνται στο νησί;
Στ. Νικολούζος: Στο νησί πηγαίνουν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης περίπου 1200 παιδιά από αυτά τα 600 είναι κορίτσια, τα μισά δεν ασκούν καμιά αθλητική δραστηριότητα ενώ στο volley έρχονται περίπου 50 παιδιά (δηλαδή το 8% των κοριτσιών που πάνε σχολείο και το 16% από αυτά που αθλούνται). Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με τα παιδιά που είναι εκτός της πόλης της Αίγινας. Η κρίση και η έλλειψη συγκοινωνίας δημιουργεί τραγικές καταστάσεις αφού τα παιδιά που γυμνάζονται από την περιφέρεια της Αίγινας, σε οποιοδήποτε άθλημα είναι η μειοψηφία.
Είναι υποχρέωση όλων μας να βρούμε λύσεις για αυτά τα παιδιά. Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού
Β. Τ.: Τ ι θεωρείς ότι προσφέρει ο αθλητισμός στη νέα γενιά - πέρα από τα γνωστά κλισέ;
Στ. Νικολούζος: Θα μου επιτρέψεις να σου μιλήσω για το τι προσφέρει το βόλεϊ, γιατί έχω μια διαφορετική από τις κοινότυπες απαντήσεις.
Θεωρώ ότι είναι ένα ΄΄ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ΄΄ άθλημα. Για χρόνια επικράτησε στην χώρα μας και όχι μόνο, η άποψη της ατομικής διάκρισης σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας και μάλιστα όσο ευκολότερα έφτανες στον στόχο σου τόσο είχες και την μεγαλύτερη επιβράβευση. Έχουμε κι ένα σχολείο που έχει καταργήσει τις συνεργασίες και λατρεύει την Μετριότητα της ΄΄παπαγαλίας΄΄.
Στο βόλει η αρχή είναι μία, η Συνεργασία!
Οι ΄΄μονάδες΄΄ δεν έχουν θέση σε αυτό το άθλημα !
Σε κάθε φάση απαιτείται η συνεργασία τουλάχιστον 3 ατόμων ενώ είναι φάουλ η κατοχή της μπάλας πέρα από λίγα δέκατα του δευτερολέπτου. Είναι ένα παιχνίδι που δεν νικάει ο δυνατότερος αλλά ο εξυπνότερος ενώ είναι και ΄΄ευγενές’’ αφού δεν έχει σωματική επαφή.
Είναι ένα άθλημα που κάθε σετ είναι ένα διαφορετικό παιχνίδι.
Με τον αθλητισμό μαθαίνεις να αγωνίζεσαι, να διεκδικείς, να απογοητεύεσαι αλλά να συνεχίζεις, να πιστεύεις στον εαυτό σου αν σε αυτά βάλεις και την συνεργασία κατά την άποψη μου είναι η λύση για όλα τα προβλήματα.
Ετοιμάζει τα παιδιά για το αύριο.
Φυσικά δεν στέκομαι στο ότι τα αποτρέπει από ΄΄παγίδες΄΄ της εποχής, ούτε και στην υγεία που προσφέρει! Αυτά τα θεωρώ αυτονόητα.
Β.Τ.: Αθλητισμός ή πρωταθλητισμός; Σε πόσες θυσίες υποβλήθηκαν οι φετινές μας πρωταθλήτριες για να κατακτήσουν το κύπελο; Οδηγεί σε μονομέρεια η εντατική ενασχόληση με έναν στόχο;
Στ. Νικολούζος: Είναι ένα δίλημμα που ακούγεται συχνά αλλά θεωρώ ότι είναι ψευτοδίλημμα όταν μιλάμε για έφηβες /ους.
Η νεαρή αθλήτρια κάνει αθλητισμό, κι όταν ο σύλλογος ξέρει τι κάνει, με προγραμματισμό, συνέπεια, όχι επιφανειακή δουλειά, με τους σωστούς δασκάλους (προπονητές), αλλά και με στοιχειώδεις αθλητικές υποδομές τότε έρχονται τα πρωταθλήματα.
Άρα η αθλήτρια κάνει αθλητισμό. Η διαφορά με τον πρωταθλητισμό είναι στο χέρι του σωματείου και μόνο! Δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Θα έλεγα μάλιστα ότι η νοοτροπία του πρωταθλητή χτίζεται μέσα από τις ήττες και όχι από τις νίκες.
Ένας φίλος ψυχολόγος, με ειδίκευση στην αθλητική ψυχολογία, έχει μότο του ότι ΄΄η σωστή ψυχολογική διαχείριση της ήττας δημιουργεί νικητές΄΄
Οι αθλήτριες της ομάδας μας έκαναν ακριβώς τις ίδιες αν όχι λιγότερες θυσίες από αυτές που έκαναν την προηγούμενη χρονιά που δεν στέφθηκαν πρωταθλήτριες.
Το πρόγραμμα των παιδιών - με ένα σχολείο που θρέφει την παραπαιδεία – είναι ασφυκτικό, αναγκάζοντάς τα να αφιερώνουν ατελείωτες ώρες σε φροντιστήρια, ξένες γλώσσες και διάβασμα.
Όσο πιεστικό όμως είναι το πρόγραμμα των παιδιών, τόσο πιο αναγκαία γίνεται η άθληση.
Παλιότερα είχαμε χρόνο και παίζαμε στις αλάνες και στα ανοικτά γήπεδα, σήμερα τα παιδιά τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνάνε μπροστά στο κομπιούτερ.
Είναι και ένας από τους λόγους που υπάρχει αυξημένη παχυσαρκία στην Ελλάδα.
Μεγαλύτερη θυσία θεωρώ αυτή των γονιών που έχουν μετατραπεί σε ταξιτζήδες των παιδιών λόγω της κακής παιδείας που προσφέρει το κράτος αλλά και της παντελούς έλλειψης συγκοινωνίας στην Αίγινα.
Τα παιδιά πάνε κάθε μέρα 6 ώρες στο σχολείο και έχουν και 3-4 ώρες την ημέρα φροντιστήρια και ξένες γλώσσες ενώ θέλουν τουλάχιστον άλλες 2 ώρες την ημέρα να διαβάσουν, αυτό πραγματικά μπορείς να το πεις ΥΠΕΡ ΕΝΤΑΤΙΚΟ, την ενασχόληση σου 12 ώρες την εβδομάδα με το βόλεϊ το θεωρώ απλά αθλητισμό! Λιγότερες ώρες αφιερωμένες στον αθλητισμό σε ηλικίες 14 -17 ετών το θεωρώ μεγάλο λάθος αφού δεν τους δίνεται η δυνατότητα σωστής εκγύμνασης σε οποιοδήποτε άθλημα.
Οι αθλήτριες του Σαρωνικού (ειδικά εκείνες που συμμετείχαν στην ομάδα των παγκορασίδων) είναι άριστες μαθήτριες και οι περισσότερες έχουν πάρει πτυχίο σε τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα.
Απλά σεβόμαστε τον χρόνο που αφιερώνουν τα παιδιά και προσπαθούμε και τους προσφέρουμε τα στοιχειώδη… έναν επαγγελματία προπονητή.
Θεωρώ ότι ο σωστός Αθλητισμός είναι συμπλήρωμα της παιδείας!
Μάλιστα ζητώ από όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως σωματικών προσόντων να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, είναι αδιάφορο για εμάς αν είναι ψηλά, κοντά, εύσωμα ή αδύνατα.
Το μόνο που χρειάζεται ένα παιδί, είναι διάθεση και πίστη στον εαυτό του. Να ξέρουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα φτάνει να το θέλουν.
Β. Τ.: Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ευρέως σε όλα τα ΜΜΕ η επιστολή των πρωταθλητριών μας στο κράτος, αν και περίπου τα ίδια επεσήμαινε κι ο Παντελής Μεθενίτης στο άρθρο του, την ημέρα της κατάκτησης του κυπέλλου. Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση, που για πολλούς δεν είναι παρά μια άτυπη χρεοκοπία, πιστεύεις ότι έχει νόημα να ζητάμε ακόμα και τα δίκια μας από την πολιτεία.
Επίσης, - υγιώς κι αισιόδοξα σκεπτόμενος - με ποιον τρόπο προτείνεις να παλέψει κανείς, ειδικά η νέα γενιά, τις δυσκολίες της σημερινής εποχής;
Στ. Νικολούζος: Η αλήθεια είναι ότι οι εποχές που έβρεχε γήπεδα σε όλη την Ελλάδα πέρασαν και η κατάσταση στην χώρα μας είναι πολύ άσχημη.
Τα χρόνια που πέρασαν κανείς μα κανείς δεν σεβάστηκε το δημόσιο χρήμα όπου βρισκόμαστε αντμέτωποι σήμερα με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά, αλήθεια, πόσα είναι τα χρήματα που χρειάζονται για να στεγαστούν τα όνειρα αυτών των παιδιών;
Ναι, θα θέλαμε ένα όμορφο στάδιο που μπορεί να κάνει 2-3 εκατομμύρια, αλλά θα λατρεύαμε κι ένα προκατασκευασμένο που δεν ξεπερνάει τις 900.000 ευρώ, όπως θ' αγαπούσαμε ακόμα και ένα ΄΄μπαλόνι΄΄ που δεν ξεπερνάει τις 200.000 ευρώ.
Η περιφέρεια έχει προγραμματίσει - Πολύ Σωστά - και σε λίγες μέρες θα δημοπρατηθεί η αναβάθμιση του ποδοσφαιρικού γηπέδου και τοποθέτηση ταρτάν στον στίβο, ύψους 1.000.000 ευρώ.
Αν πάρουν έκπτωση 20% για το έργο αυτό που φυσιολογικά (με τις τιμές τις αγοράς) πρέπει να φτάσει τουλάχιστον 30%, θα εξοικονομηθεί ένα ποσό 200- 300 χιλιάδες που φτάνουν για την τοποθέτηση ενός γηπέδου ΄΄μπαλονιού΄΄.
Σε όλη την Ευρώπη τέτοια γήπεδα τα προωθούν γιατί το κόστος τους είναι μικρό, στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι πως είμαστε λάτρεις του ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ.
Ήρθε, όμως, ο καιρός να σεβαστούμε τα χρήματα του κράτους, γιατί είναι δύο φορές δικά μας. Η γραφειοκρατία διπλασιάζει ακόμα και τριπλασιάζει το κόστος ενός έργου, περιμένω από αυτή την κυβέρνηση να δώσει ένα τέλος στον παραλογισμό που διέπει τα δημόσια έργα αλλά και να τα κατανείμει σύμφωνα με τις ανάγκες που υπάρχουν και όχι σύμφωνα από τον τόπο καταγωγής του εκάστοτε υπουργού. Εν καιρώ κρίσης ο κος Αδριανός κατασκεύασε 19 αθλητικά έργα στην Αργολίδα! Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αποφασιστικότητα λείπει, όχι τα λεφτά.
Όσο για το δεύτερο μέρος της ερώτησής σου είμαι αρκετά αισιόδοξος για το ‘’αύριο’’ της νέας γενιάς. Αυτή η γενιά που σήμερα είναι στην εφηβεία πιστεύω ότι θα αλλάξει την Ελλάδα. Στην ερώτηση τι προσφέρει ο αθλητισμός σου απάντησα, η νέα γενιά πρέπει πρώτα να πιστέψει στις δυνάμεις της, να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο, να σηκωθεί αν πέσει κάτω, να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον, μα πάνω από όλα να εμπιστευθεί τον διπλανό της για να την εμπιστευθεί και εκείνος!
Η Ελλάδα θα βγει από αυτή την περιπέτεια όταν οι πολίτες της συνεργαστούν και μπορέσουν να ονειρευτούν την Ελλάδα που θέλουν και όχι το σπίτι που θέλουν!
Βικτώρια Τράπαλη
Ημερ. δημοσίευσης: 11-06-2015
Β. Τ.: Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τον αθλητισμό στην Αίγινα, από ποιες θέσεις και τι αποτιμάς ότι έχεις προσφέρει ως τώρα;
Στάθης Νικολούζος: Η σχέση μου με την Αίγινα ξεκινάει από πολύ παλιά αφού ο παππούς μου είχε επιλέξει να φτιάξει στην Αίγινα εξοχική κατοικία από την δεκαετία του '50 και την δεκαετία του '80 ήρθε να μείνει μόνιμα. Εγώ επισκεπτόμουν το νησί από μικρό παιδί αλλά το 2010 ήρθα για μόνιμη εγκατάσταση. Σχεδόν αμέσως διαπίστωσα ότι δεν υπήρχε κανένα ομαδικό άθλημα για τα κορίτσια και άρχισε να με ΄΄τρώει΄΄ πώς να στηθεί μια ομάδα.
Θεώρησα ότι ένα μεγάλο αθλητικό event θα προκαλούσε το ενδιαφέρον των παιδιών στο βόλεϊ αλλά λόγω έλλειψης αθλητικών εγκαταστάσεων στράφηκα στο μπιτς βόλεϊ.
Κάπως έτσι, και αφού προσπάθησα αρκετά να πείσω τους εδώ ότι μπορεί η Αίγινα να διοργανώσει ένα μεγάλο τουρνουά, πραγματοποιήθηκε το Ιούνιο του 2011 το 1ο Masters Beach Volley, ενώ ύστερα από μερικούς μήνες δημιουργήθηκε η ομάδα από τα παιδιά που είχαν την πρώτη τους επαφή με το άθλημα παρακολουθώντας τους αγώνες στον ΝΟΑ.
Ανελλιπώς από τότε ασχολούμαι με την ομάδα του βόλεϊ ενώ διατέλεσα κι ένα χρόνο στο διοικητικό συμβούλιο του ΔΑΟΑ.
Σε αυτή την πορεία πολλά ήταν τα εμπόδια που έπρεπε να αντιμετωπιστούν με κύριο την έλλειψη της αθλητικής παιδείας, δεν ήταν λίγες φορές που άκουσα να λένε ότι τα κορίτσια πρέπει να κάνουν μπαλέτο και όχι να αγωνίζονται σε ένα ομαδικό άθλημα.
Το δεύτερο ήταν η έλλειψη αθλητικών εγκαταστάσεων αλλά και η έλλειψη εξειδικευμένων προπονητών.
Στην Αίγινα υπήρχε η λογική ότι αν έχεις παίξει ένα άθλημα μπορείς και να κάνεις τον προπονητή, ενώ η δική μου φιλοσοφία απορρέει από την λαϊκή παροιμία ‘’με όποιον δάσκαλο καθίσεις τέτοια γράμματα θα μάθεις’’ … Αφού λύσαμε εν μέρει το γηπεδικό με την αίθουσα στο ΕΠΑΛ, (και εδώ αξίζει να σταθώ ότι το τάραφλεξ που βάλαμε στο δάπεδο το είχε πεταμένο σε μια αποθήκη ο Ολυμπιακός. Όταν τους το ζήτησα σίγουρα δεν περίμεναν ότι μετά από λίγα χρόνια θα τους κερδίζαμε στις παγκορασίδες), το επόμενο που έγινε ήταν να φέρουμε ένα μεγάλο δάσκαλο στο άθλημα του volley τον Κυριάκο Καμπερίδη (η μοίρα τον έφερε προπονητή του Ολυμπιακού στον τελικό που κερδίσαμε), με πλούσιο βιογραφικό και ατελείωτη όρεξη για δουλειά… Έμενε στο γήπεδο ως αργά και πολλές φορές δούλευε ακόμα και με ένα παιδί. Θεωρώ ότι έβαλε τις καλύτερες βάσεις για αυτό που ακολούθησε.
Αλλά και στην συνέχεια, τα παιδιά της Αίγινας προπόνησαν οι κορυφαίοι Έλληνες προπονητές, καθώς και ο Σέρβος (ομοσπονδιακός) Ζόραν Κόβαζιτς.
Μακάρι οι εποχές να ήταν διαφορετικές και να μπορούσαμε να προσφέρουμε στα παιδιά ακόμα καλύτερες συνθήκες αλλά το σίγουρο είναι ότι τηρούμε το στόχο που είχαμε βάλει στην αρχή… ΄΄ να έχουν τα παιδιά της Αίγινας που θα ασχοληθούν με το βόλεϊ τις ίδιες αν όχι καλύτερες ευκαιρίες με τα παιδιά της Αθήνας΄΄.
Για ένα, όμως, είμαι περήφανος… τα ΄΄παιδιά μου΄΄ ονειρεύονται για το τι μπορούν να πετύχουν και είμαι σίγουρος ότι τα όνειρα τους (που κάποιοι μπορεί να θεωρούν ότι είναι ανέφικτα) θα τα πετύχουν και θα πετάξουν σε αυτά!
Β. Τ.: Πόσα παιδιά αθλούνται στο νησί;
Στ. Νικολούζος: Στο νησί πηγαίνουν σε όλες τις βαθμίδες της εκπαίδευσης περίπου 1200 παιδιά από αυτά τα 600 είναι κορίτσια, τα μισά δεν ασκούν καμιά αθλητική δραστηριότητα ενώ στο volley έρχονται περίπου 50 παιδιά (δηλαδή το 8% των κοριτσιών που πάνε σχολείο και το 16% από αυτά που αθλούνται). Μεγάλο πρόβλημα υπάρχει με τα παιδιά που είναι εκτός της πόλης της Αίγινας. Η κρίση και η έλλειψη συγκοινωνίας δημιουργεί τραγικές καταστάσεις αφού τα παιδιά που γυμνάζονται από την περιφέρεια της Αίγινας, σε οποιοδήποτε άθλημα είναι η μειοψηφία.
Είναι υποχρέωση όλων μας να βρούμε λύσεις για αυτά τα παιδιά. Δεν είναι παιδιά ενός κατώτερου θεού
Β. Τ.: Τ ι θεωρείς ότι προσφέρει ο αθλητισμός στη νέα γενιά - πέρα από τα γνωστά κλισέ;
Στ. Νικολούζος: Θα μου επιτρέψεις να σου μιλήσω για το τι προσφέρει το βόλεϊ, γιατί έχω μια διαφορετική από τις κοινότυπες απαντήσεις.
Θεωρώ ότι είναι ένα ΄΄ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΚΟ΄΄ άθλημα. Για χρόνια επικράτησε στην χώρα μας και όχι μόνο, η άποψη της ατομικής διάκρισης σε όλους τους τομείς της καθημερινότητας μας και μάλιστα όσο ευκολότερα έφτανες στον στόχο σου τόσο είχες και την μεγαλύτερη επιβράβευση. Έχουμε κι ένα σχολείο που έχει καταργήσει τις συνεργασίες και λατρεύει την Μετριότητα της ΄΄παπαγαλίας΄΄.
Στο βόλει η αρχή είναι μία, η Συνεργασία!
Οι ΄΄μονάδες΄΄ δεν έχουν θέση σε αυτό το άθλημα !
Σε κάθε φάση απαιτείται η συνεργασία τουλάχιστον 3 ατόμων ενώ είναι φάουλ η κατοχή της μπάλας πέρα από λίγα δέκατα του δευτερολέπτου. Είναι ένα παιχνίδι που δεν νικάει ο δυνατότερος αλλά ο εξυπνότερος ενώ είναι και ΄΄ευγενές’’ αφού δεν έχει σωματική επαφή.
Είναι ένα άθλημα που κάθε σετ είναι ένα διαφορετικό παιχνίδι.
Με τον αθλητισμό μαθαίνεις να αγωνίζεσαι, να διεκδικείς, να απογοητεύεσαι αλλά να συνεχίζεις, να πιστεύεις στον εαυτό σου αν σε αυτά βάλεις και την συνεργασία κατά την άποψη μου είναι η λύση για όλα τα προβλήματα.
Ετοιμάζει τα παιδιά για το αύριο.
Φυσικά δεν στέκομαι στο ότι τα αποτρέπει από ΄΄παγίδες΄΄ της εποχής, ούτε και στην υγεία που προσφέρει! Αυτά τα θεωρώ αυτονόητα.
Β.Τ.: Αθλητισμός ή πρωταθλητισμός; Σε πόσες θυσίες υποβλήθηκαν οι φετινές μας πρωταθλήτριες για να κατακτήσουν το κύπελο; Οδηγεί σε μονομέρεια η εντατική ενασχόληση με έναν στόχο;
Στ. Νικολούζος: Είναι ένα δίλημμα που ακούγεται συχνά αλλά θεωρώ ότι είναι ψευτοδίλημμα όταν μιλάμε για έφηβες /ους.
Η νεαρή αθλήτρια κάνει αθλητισμό, κι όταν ο σύλλογος ξέρει τι κάνει, με προγραμματισμό, συνέπεια, όχι επιφανειακή δουλειά, με τους σωστούς δασκάλους (προπονητές), αλλά και με στοιχειώδεις αθλητικές υποδομές τότε έρχονται τα πρωταθλήματα.
Άρα η αθλήτρια κάνει αθλητισμό. Η διαφορά με τον πρωταθλητισμό είναι στο χέρι του σωματείου και μόνο! Δεν υπάρχει καμιά διαφορά. Θα έλεγα μάλιστα ότι η νοοτροπία του πρωταθλητή χτίζεται μέσα από τις ήττες και όχι από τις νίκες.
Ένας φίλος ψυχολόγος, με ειδίκευση στην αθλητική ψυχολογία, έχει μότο του ότι ΄΄η σωστή ψυχολογική διαχείριση της ήττας δημιουργεί νικητές΄΄
Οι αθλήτριες της ομάδας μας έκαναν ακριβώς τις ίδιες αν όχι λιγότερες θυσίες από αυτές που έκαναν την προηγούμενη χρονιά που δεν στέφθηκαν πρωταθλήτριες.
Το πρόγραμμα των παιδιών - με ένα σχολείο που θρέφει την παραπαιδεία – είναι ασφυκτικό, αναγκάζοντάς τα να αφιερώνουν ατελείωτες ώρες σε φροντιστήρια, ξένες γλώσσες και διάβασμα.
Όσο πιεστικό όμως είναι το πρόγραμμα των παιδιών, τόσο πιο αναγκαία γίνεται η άθληση.
Παλιότερα είχαμε χρόνο και παίζαμε στις αλάνες και στα ανοικτά γήπεδα, σήμερα τα παιδιά τον ελεύθερο χρόνο τους τον περνάνε μπροστά στο κομπιούτερ.
Είναι και ένας από τους λόγους που υπάρχει αυξημένη παχυσαρκία στην Ελλάδα.
Μεγαλύτερη θυσία θεωρώ αυτή των γονιών που έχουν μετατραπεί σε ταξιτζήδες των παιδιών λόγω της κακής παιδείας που προσφέρει το κράτος αλλά και της παντελούς έλλειψης συγκοινωνίας στην Αίγινα.
Τα παιδιά πάνε κάθε μέρα 6 ώρες στο σχολείο και έχουν και 3-4 ώρες την ημέρα φροντιστήρια και ξένες γλώσσες ενώ θέλουν τουλάχιστον άλλες 2 ώρες την ημέρα να διαβάσουν, αυτό πραγματικά μπορείς να το πεις ΥΠΕΡ ΕΝΤΑΤΙΚΟ, την ενασχόληση σου 12 ώρες την εβδομάδα με το βόλεϊ το θεωρώ απλά αθλητισμό! Λιγότερες ώρες αφιερωμένες στον αθλητισμό σε ηλικίες 14 -17 ετών το θεωρώ μεγάλο λάθος αφού δεν τους δίνεται η δυνατότητα σωστής εκγύμνασης σε οποιοδήποτε άθλημα.
Οι αθλήτριες του Σαρωνικού (ειδικά εκείνες που συμμετείχαν στην ομάδα των παγκορασίδων) είναι άριστες μαθήτριες και οι περισσότερες έχουν πάρει πτυχίο σε τουλάχιστον μία ξένη γλώσσα.
Απλά σεβόμαστε τον χρόνο που αφιερώνουν τα παιδιά και προσπαθούμε και τους προσφέρουμε τα στοιχειώδη… έναν επαγγελματία προπονητή.
Θεωρώ ότι ο σωστός Αθλητισμός είναι συμπλήρωμα της παιδείας!
Μάλιστα ζητώ από όλα τα παιδιά ανεξαρτήτως σωματικών προσόντων να ασχοληθούν με τον αθλητισμό, είναι αδιάφορο για εμάς αν είναι ψηλά, κοντά, εύσωμα ή αδύνατα.
Το μόνο που χρειάζεται ένα παιδί, είναι διάθεση και πίστη στον εαυτό του. Να ξέρουν ότι μπορούν να καταφέρουν τα πάντα φτάνει να το θέλουν.
Β. Τ.: Πριν λίγες μέρες κυκλοφόρησε ευρέως σε όλα τα ΜΜΕ η επιστολή των πρωταθλητριών μας στο κράτος, αν και περίπου τα ίδια επεσήμαινε κι ο Παντελής Μεθενίτης στο άρθρο του, την ημέρα της κατάκτησης του κυπέλλου. Με δεδομένη τη σημερινή κατάσταση, που για πολλούς δεν είναι παρά μια άτυπη χρεοκοπία, πιστεύεις ότι έχει νόημα να ζητάμε ακόμα και τα δίκια μας από την πολιτεία.
Επίσης, - υγιώς κι αισιόδοξα σκεπτόμενος - με ποιον τρόπο προτείνεις να παλέψει κανείς, ειδικά η νέα γενιά, τις δυσκολίες της σημερινής εποχής;
Στ. Νικολούζος: Η αλήθεια είναι ότι οι εποχές που έβρεχε γήπεδα σε όλη την Ελλάδα πέρασαν και η κατάσταση στην χώρα μας είναι πολύ άσχημη.
Τα χρόνια που πέρασαν κανείς μα κανείς δεν σεβάστηκε το δημόσιο χρήμα όπου βρισκόμαστε αντμέτωποι σήμερα με τα γνωστά αποτελέσματα. Αλλά, αλήθεια, πόσα είναι τα χρήματα που χρειάζονται για να στεγαστούν τα όνειρα αυτών των παιδιών;
Ναι, θα θέλαμε ένα όμορφο στάδιο που μπορεί να κάνει 2-3 εκατομμύρια, αλλά θα λατρεύαμε κι ένα προκατασκευασμένο που δεν ξεπερνάει τις 900.000 ευρώ, όπως θ' αγαπούσαμε ακόμα και ένα ΄΄μπαλόνι΄΄ που δεν ξεπερνάει τις 200.000 ευρώ.
Η περιφέρεια έχει προγραμματίσει - Πολύ Σωστά - και σε λίγες μέρες θα δημοπρατηθεί η αναβάθμιση του ποδοσφαιρικού γηπέδου και τοποθέτηση ταρτάν στον στίβο, ύψους 1.000.000 ευρώ.
Αν πάρουν έκπτωση 20% για το έργο αυτό που φυσιολογικά (με τις τιμές τις αγοράς) πρέπει να φτάσει τουλάχιστον 30%, θα εξοικονομηθεί ένα ποσό 200- 300 χιλιάδες που φτάνουν για την τοποθέτηση ενός γηπέδου ΄΄μπαλονιού΄΄.
Σε όλη την Ευρώπη τέτοια γήπεδα τα προωθούν γιατί το κόστος τους είναι μικρό, στην Ελλάδα το πρόβλημα είναι πως είμαστε λάτρεις του ΤΣΙΜΕΝΤΟΥ.
Ήρθε, όμως, ο καιρός να σεβαστούμε τα χρήματα του κράτους, γιατί είναι δύο φορές δικά μας. Η γραφειοκρατία διπλασιάζει ακόμα και τριπλασιάζει το κόστος ενός έργου, περιμένω από αυτή την κυβέρνηση να δώσει ένα τέλος στον παραλογισμό που διέπει τα δημόσια έργα αλλά και να τα κατανείμει σύμφωνα με τις ανάγκες που υπάρχουν και όχι σύμφωνα από τον τόπο καταγωγής του εκάστοτε υπουργού. Εν καιρώ κρίσης ο κος Αδριανός κατασκεύασε 19 αθλητικά έργα στην Αργολίδα! Καταλήγουμε στο συμπέρασμα ότι η αποφασιστικότητα λείπει, όχι τα λεφτά.
Όσο για το δεύτερο μέρος της ερώτησής σου είμαι αρκετά αισιόδοξος για το ‘’αύριο’’ της νέας γενιάς. Αυτή η γενιά που σήμερα είναι στην εφηβεία πιστεύω ότι θα αλλάξει την Ελλάδα. Στην ερώτηση τι προσφέρει ο αθλητισμός σου απάντησα, η νέα γενιά πρέπει πρώτα να πιστέψει στις δυνάμεις της, να αγωνιστεί για ένα καλύτερο αύριο, να σηκωθεί αν πέσει κάτω, να διεκδικήσει ένα καλύτερο μέλλον, μα πάνω από όλα να εμπιστευθεί τον διπλανό της για να την εμπιστευθεί και εκείνος!
Η Ελλάδα θα βγει από αυτή την περιπέτεια όταν οι πολίτες της συνεργαστούν και μπορέσουν να ονειρευτούν την Ελλάδα που θέλουν και όχι το σπίτι που θέλουν!
Βικτώρια Τράπαλη
Ημερ. δημοσίευσης: 11-06-2015
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου