Παιδί και άθληση

Η άσκηση έχει οφέλη… Κι αν δεν του αρέσει;

Υπάρχουν παιδιά που η ώρα που χτυπά το κουδούνι για γυμναστική κρύβονται στην τουαλέτα ή προφασίζονται ότι πονάει η κοιλιά τους. Γιατί αποφεύγουν την άσκηση και πώς μπορούν να μάθουν να την αγαπούν;

Ποια παιδιά δεν αγαπούν την άσκηση;

Για να οδηγηθεί ένα παιδί στην αποφυγή της άσκησης θα πρέπει να συντρέχουν κάποιοι παράγοντες όπως:

· Να μην αγαπούν οι γονείς του την άσκηση. Θα πρέπει να εξεταστεί το πρότυπο άσκησης μέσα στην οικογένεια. Το κατά πόσο είναι αποδεκτή η άσκηση και κυρίως αν αποτελεί τρόπο ζωής των μελών της οικογένειας, της μητέρας ή και του πατέρα.

· Να μην νιώθει ότι τα καταφέρνει. Η άσκηση, που πρέπει να ξεκινά γύρω στα 2 με 2,5 χρόνια, θα πρέπει έως και την ηλικία των 8 με 9 ετών να αντιμετωπίζεται ως παιγνίδι. Θα πρέπει όμως το παιδί να νιώθει πως μέσα στα πλαίσια του παιγνιδιού μπορεί να επιτυγχάνει τους στόχους του. Αν το παιγνίδι του δίνει την αίσθηση ότι δεν μπορεί να τα καταφέρει, τότε το παιδί σταδιακά αποσύρεται για να μην νιώθει αυτή την ακύρωση.

· Να μην έχει το παιδί καλή εικόνα εαυτού. Ένα πιθανό μυοσκελετικό πρόβλημα του παιδιού ή υπερβάλλον βάρος μπορεί να μεγαλώσει τις πιθανότητες μη επιτυχούς συμμετοχής του παιδιού σε ένα συμμετοχικό παιγνίδι – άθλημα. Με τον τρόπο αυτό, το παιδί στιγματίζεται, ενισχύεται η κακή εικόνα που έχει για το σώμα του, πληγώνεται εύκολα, με αποτέλεσμα να αποφεύγει πλέον συστηματικά αυτό που αναδεικνύει την «αρνητική» του πλευρά.

Πώς θα το κάνουμε να αγαπήσει την άσκηση

Τι πραγματικά του αρέσει: Ο μοναδικός σωστός τρόπος για να οδηγήσουμε το παιδί σε μία ομαλά καλή και σωστή σχέση με την άσκηση, ώστε να γίνει τρόπος ζωής και να έχει τα μέγιστα οφέλη γι’ αυτό είναι να διερευνήσουμε τι πραγματικά θέλει, τι του αρέσει. Σε κάποια παιδιά αρέσει η ομαδική άσκηση, το ομαδικό παιγνίδι, άλλα προτιμούν πιο μοναχικά «σπορ», άλλα πιο έντονα, λιγότερα έντονα, επαφή με το νερό, κ.λπ. Αν το παιδί βρει το δικό του δρόμο, τον δικό του λόγο που κάνει μία μορφή άσκησης, δεν θα παραιτηθεί ποτέ από αυτή. Αντιθέτως, αν τα κίνητρά του είναι να ικανοποιήσει τους γονείς του, η να γίνει αποδεκτός από τους φίλους του ή να μπει στο πανεπιστήμιο, κ.ο.κ., τότε είναι πολύ πιθανόν πως πολύ γρήγορα θα παραιτηθεί από αυτήν και ίσως οδηγηθεί και σε ανταγωνιστικές ή ακραίες συμπεριφορές εξαιτίας του «λάθους» λόγου για τον οποίο αθλείται.

Είναι σημαντικό να μάθουμε στα παιδιά πως η αξία κάθε τύπου άθλησης ή άσκησης είναι η συμμετοχή σε αυτήν και όχι η οποιαδήποτε νίκη, γι’ αυτό πρέπει να επιβραβεύουμε τα παιδιά κάθε φορά που συμμετέχουν και όχι που κερδίζουν.

Προσοχή στην Παγίδα Αντίστροφης Εξάρτησης.

Είναι συχνό το φαινόμενο οι γονείς να «περνάνε» στα παιδιά τους αυτό που δεν έκαναν οι ίδιοι ως ανάγκη των παιδιών τους. Στον αθλητισμό αυτό είναι ιδιαίτερα έντονο με αποτέλεσμα το παιδί να κάνει αθλητισμό για λάθους λόγους, κάτι ιδιαίτερα επικίνδυνο για τον ψυχισμό του διότι ο αθλητισμός είναι μία διαδικασία που έχει συνεχείς νίκες και ήττες. Έτσι, κάθε φορά που νικά νιώθει ότι γίνεται αποδεκτό και όταν χάνει νιώθει ότι το απορρίπτουν, με αποτέλεσμα να συνδέει την επιτυχία με την αγάπη και την αποτυχία με την αβεβαιότητα για την αγάπη των άλλων.